اصول فقهی پرکاربرد در قانون مدنی
اصول فقهی پرکاربرد در قانون مدنی :
۱. اصل اباحه
مفهوم: هر چیزی مجاز است مگر آنکه ممنوع بودن آن اثبات شود.
کاربرد: ماده ۱۰ قانون مدنی (اصاله الاباحه در قراردادها).
۲. اصل صحت
مفهوم: اصل بر صحت و درستی اعمال و قراردادهاست مگر خلاف آن ثابت شود.
کاربرد: ماده ۲۲۳ قانون مدنی.
۳. اصل استصحاب
مفهوم: فرض استمرار یک وضعیت قبلی تا زمانی که خلافش ثابت شود.
کاربرد: در مباحثی مثل مالکیت، زوجیت، یا بقاء دین.
۴. اصل عدم
مفهوم: در صورت شک در وجود یک چیز (مثل تعهد، مالکیت)، فرض بر نبودن آن است.
کاربرد: اثبات عدم دین یا عدم مسئولیت.
۵. قاعده لاضرر
مفهوم: هیچ‌کس حق ندارد به دیگری ضرر وارد کند.
کاربرد: ماده ۱۳۲ و ماده ۱۳۲۰ قانون مدنی.
۶. قاعده ید (ید اماره ملک است)
مفهوم: تصرف بر مال، نشانه‌ی مالکیت است مگر خلاف آن ثابت شود.
کاربرد: ماده ۳۵ قانون مدنی.
۷. قاعده تسلیط (الناس مسلطون على أموالهم)
مفهوم: هر کس بر مال خود سلطه دارد.
کاربرد: مبنای مشروعیت تصرفات مالکانه (ماده ۳۰ قانون مدنی).
۸. قاعده اقدام
مفهوم: کسی که با رضایت خود ضرر را پذیرفته، نمی‌تواند جبران آن را مطالبه کند.
کاربرد: در قراردادها، ضمانت‌ها، ریسک‌پذیری مالی.
۹. قاعده تسبیب
مفهوم: اگر کسی به طور غیرمستقیم سبب ورود ضرر شود، مسئول جبران است.
کاربرد: ماده ۳۳۱ قانون مدنی.
۱۰. قاعده اتلاف
مفهوم: هر کس مال دیگری را تلف کند، ضامن آن است.
کاربرد: ماده ۳۲۸ قانون مدنی.
جهت دریافت مشاوره های حقوقی با دانشیاران برتر داداستان برای کسب موفقیت در آزمونهای حقوقی ، اینجا کلیک فرمایید
نمود تخصص در حوزه حقوق یکی از اهداف عالیه ماست
اصول فقهی پرکاربرد در قانون مدنی
دیدگاهتان را بنویسید